Cykl "Zapach zauroczenia", rozdział 3, część 1.

Po raz kolejny bardzo chcę wam podziękować za wszystkie komentarze. No mordka mi się śmieje. Rozdział podzieliłam na dwie części, więc druga pojawi się w przyszły weekend. Daję wam trochę Matta, więc mam nadzieję, że nie będzie tak źle. Miłego czytania!

 ________________

Rozdział 3 / Część 1

Nie oglądać się za siebie

            Jonathan nie mógł zasnąć. Leżał w łóżku, wpatrując się tępo w sufit. Chyba tylko tyle mu pozostało, bo wszystko inne stracił. Z kretesem, trzeba przyznać. Los musiał naprawdę nieźle sobie z niego zakpić. Najpierw narkotyki zabrały mu przyjaciela. Później nieporozumienie wmanewrowało się w jego związek. Teraz miał jeszcze opuścić rodzinny dom. Tego było zwyczajnie za wiele na ludzki rozum.

            Teraz, kiedy emocje odrobinę osłabły i mógł w spokoju przemyśleć wszystko, co się stało, Jace był wstrząśnięty. Nigdy nie podejrzewał, że Rose byłaby zdolna do tak gwałtownych czynów. Bazując tylko na własnych domysłach, nie mrugnęła nawet okiem, zsyłając go na dno. Tylko tak mógł to nazwać. Wcześniej wydawało mu się, że zmierza w tamtym kierunku powoli, że w razie czego zawsze może zawrócić, teraz był już świadom, że kompletnie stracił grunt pod nogami i wylądował w jakiejś czarnej otchłani. Co gorsza, nie widział drogi powrotu, jakby wszystkie wskazówki zostały zatarte. Przegrana sytuacja, tyle.

Jace próbował doszukać się w całej tej sytuacji swojej winy. Chociażby jakiegoś punktu zaczepienia, który odpowiadałby na pytanie ‘dlaczego ja?’. W końcu, odrobinę naciągając fakty, doszedł do wniosku, że zawsze lekceważył uczucie zazdrości. Wydawało mu się, że w czasach ogólnej autodestrukcji, coś takiego nie może być sprawą kulminacyjną. Mylenie się jest jednak nieuniknioną częścią procesu. Szkoda tylko, że tym razem ignorancja zaprowadziła go do miejsca, w którym wcale nie chciał się znaleźć. Rose przecież kilka razy zrobiła mu całkiem porządną awanturę, bo podobno oglądał się za innymi, a ona odpowiadały mu zalotnymi spojrzeniami (jakby mógł panować nad gałkami ocznymi innych ludzi!). Gdyby tylko wcześniej wziął to na poważnie, może zakończyłby ten wariacki związek. Tyle, że ją kochał. A przynajmniej tak mu się wydawało. Okazuje się, że oskarżenie o gwałt jest całkiem niezłym trikiem w dziedzinie ‘jak zniechęcić do siebie chłopaka w pięć sekund’. Cóż, pannie Limb wyszło to perfekcyjnie.

            Chciał zapomnieć o byłej dziewczynie (trudno byłoby przecież dalej nazywać ich parą po całym tym zajściu). Pragnął dostać amnezji albo poddać się lobotomii. Obojętnie, byle tylko wyrzucić z pamięci wszystko, co było z nią związane. Każdy pocałunek. Każdy seks. Każdą rozmowę. Rose Limb miała zniknąć z jego życia całkowicie i nigdy nie zaszczycić jego myśli ponownie. Nie była warta marnowania kolejnych sekund. Jonathan jej nienawidził. Nigdy tak bardzo nie pałał do nikogo nienawiścią i wątpił, by kiedykolwiek zdarzyło mu się coś podobnego. Liczył, że dosięgnie ją karma. Och, jak bardzo tego pragnął! Mógł od tej pory modlić się wieczorami, byle tylko ta suka dostała za swoje. Niech otrzyma pięknym za nadobne, a jakże.

***

Chłopak nie miał pojęcia, o której godzinie w końcu udało mu się zasnąć, ale kiedy się obudził, na zegarku widniała godzina dziewiąta. Nie pamiętał, co mu się śniło tej nocy. Może to i dobrze, bo pewnie miałoby to coś wspólnego z przykrymi zdarzeniami z poprzedniego wieczora. Żałował, że nie przeżywał jakiegoś nagłego zaćmienia. Tyle się czyta o tym, jak to ludzie po długiej nocy, przez jakiś czas, byli na tyle nieobecni duchem, że w ogóle nie ogarniali rzeczywistości dookoła. Jonathan ogarniał. I to zbyt dobrze.

Do godziny dwunastej nie zrobił kompletnie nic, oprócz przewrócenia się na drugi bok i przykrycia głowy poduszką. Dopiero słysząc dźwięk przychodzącego połączenia, podniósł się z łóżka, by sięgnąć po telefon. Rose. Nacisnął czerwoną słuchawkę, ignorując ją. Gdyby chciał dodać tej scenie trochę filmowego dramatyzmu, pewnie cisnąłby urządzeniem przez pokój, ale cholera, dla takiej suki nie warto było psuć czegokolwiek. Doszedł do wniosku, ze skoro już zmusił się do tak wielkiego wysiłku, to może równie dobrze wziąć prysznic i się ubrać. Zajął łazienkę i przez pół godziny, pozwalał wodzie spływać strumieniami po jego ciele. Z ręcznikiem założonym na biodra, zawędrował z powrotem do swojego pokoju i narzucił na siebie jakieś ubrania, nie zastanawiając się wiele nad poszczególnymi częściami garderoby. Zazwyczaj przykładał do tego większą wagę, chcąc wyglądać jak człowiek, ale dzisiaj jakoś szczególnie go to nie obchodziło.

Jonathan nie miał zamiaru ruszać się z pokoju do końca dnia. Najchętniej pozostałby w takim stanie, użalając się nad własnym losem. To dopiero byłoby spędzenie produktywnego popołudnia. Poza tym, nikt nie powinien mieć do niego pretensji. Nie teraz, kiedy jego życie się waliło. Dosłownie. Trudno byłoby określić to łagodniej. Miał święte prawo narzekać i marudzić. Każdy w takiej sytuacji dałby sobie choćby kilka minut na bezkarne rzucanie przekleństwami w powietrze.

Okazywało się jednak, że w domu Moore’ów, nie było tak prosto o chwilę spokoju. Trzeba było poradzić sobie z ojcem, zaglądającym do pokoju co pół godziny (jakby się - cholera! - spodziewał, że Jace gwałci kogoś z nudów) oraz z matką mającą nadzieję, że usłyszy cokolwiek zza ściany (od poprzedniego wieczora musiała chyba żyć w przekonaniu, że jej syn jest psychicznie chory i mówi do siebie). Widocznie z wiekiem ludzie nabywali co raz to dziwniejsze nawyki.

- Dajcie mi wreszcie spokój - warknął chłopak pod nosem, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że żadne z rodziców go nie słyszy. Może to i dobrze. Jeszcze wpadły im do głowy jakiś świetny pomysł, jakby go ukarać za ton z jakim się odnosi albo matka doszłaby do wniosku, że ma rację z tym całym mówieniem do siebie. To się powoli robiło śmieszne. Miał wrażenie, że oboje próbują nakryć go na gorącym uczynku. Czasem naprawdę nienawidził tej rodziny. Czym dłużej o tym myślał, tym bardziej się do tego przekonywał. Rose oczywiście zajmowała pierwsze miejsce na jego - do tej pory - krótkiej liście. Teraz jednak rodzice również plasowali się bardzo wysoko. Nie bronili go. Wierzyli innym, a nie własnemu synowi. Byli gotowi go wysłać, Bóg wie gdzie, byle tylko mieć spokój. To miała być rodzicielska miłość? Z pewnością nie takie jej wyobrażenie miał Jace.

- Obiad!

Młody Moore zignorował tę informację. Wolał umrzeć z głodu niż spędzić kilkanaście minut swojego życia w towarzystwie tej dwójki. Wystarczająco mu już pomogli. Poza tym, lepiej żeby nie opróżniał lodówki z jedzenia, bo jeszcze okaże się, że to też przestępstwo. Jace był w tym momencie naprawdę drażliwy. Niczym żmija, miał ochotę kąsać wszystko, co mu wpadnie w ręce. Kończyło się jednak tylko na sarkazmie, który musiał wystarczyć przy teraźniejszym trybie.

Przeszło mu nawet przez myśl, ze ten wyjazd może mu dobrze zrobić. Nie były to jakie głębokie przemyślenia, ale trochę poprawiły mu humor. Uwolni się od tej dwójki. Będzie miał spokój. Zaszyje się gdzie na krańcu świata i nigdy więcej, nikt nie zmusi go, żeby tu wrócił. Koniec z rodzicami. Koniec z Rose. Koniec z tym przeklętym miastem i ludźmi, którzy tylko zatruwają mu życie. Będzie mógł zacząć wszystko od nowa.

Tyle byłoby z tych wszystkich plusów. Jakby nie patrzeć, to nic w porównaniu do tego, co traci. Będzie musiał zostawić Jimmy'iego. Ta wiadomość nie była już tak wesoła. Jego braciszek zdecydowanie był jedną z nielicznych osób, za którymi Jace miał tęsknić. Nie wyobrażał sobie do tej pory możliwości, w której rozstaje się z chłopcem i nie widzi go dłużej niż jeden dzień. Był z nim związany emocjonalnie. Ten mały skrzat zawrócił mu w głowie i co? Teraz miał go tak zwyczajnie opuścić, jakby mu nie zależało?

Był jeszcze Matt. Jonathan poczuł ucisk w dołku, gdy tylko pomyślał o przyjacielu. Potrzebowali się nawzajem. Jak mieli przyjaźnić się na odległość? Czy w ogóle mieli się przyjaźnić? Może Weston nie będzie już tego chciał, skoro straci swojego dostawcę. Może znajdzie innego naiwniaka. Może przez ostatni rok nie można było już ich nazywać przyjaciółmi. Nawet nie chciał obarczać się w tej chwili takimi myślami. Przetrwają to. Nie było innej możliwości. Matthew traktuje go równie poważnie, co on jego. To była jedyna dopuszczalna wersja, która pozwalała Moore’owi nie oszaleć z samotności, w jaką popadł. Jeszcze nigdy tak bardzo nie potrzebował wsparcia, jak w tym momencie.

Jonathan usłyszał kroki na schodach, a chwilę później zobaczył roześmianą twarz brata.

- Mama mówi, że wystygnie, chodź już! - powiedział malec, a Jace pokręcił głową z niedowierzaniem. Mają tupet. Wysyłać nieświadomego dzieciaka, żeby odwalał za nich robotę. Musiał jednak przyznać im, że ruch był sprytny. Znali go niewiele, a jednak wykorzystali nawet słabość do młodszego brata. Cholerna rodzinka.

- Już idę - powiedział, siląc się na uśmiech. Nie robił tego dla nich. Zwyczajnie nie chciał, by chłopiec zauważył, ze coś jest nie tak. Skoro może oszczędzić mu przykrych wiadomości, to lepiej tak zrobić. Przynajmniej nie zacznie chodzić pomiędzy innymi dzieciakami rozpowiadając, jak to jego braciszek zrobił ku-ku swojej dziewczynie. Jonathana chyba by szlag trafił.

Zwlekł się z łóżka i ruszył na dół za Jamesem. W jadalni siedzieli już rodzice. Nie czekali na niego. Oboje jedli swoje porcje, wpatrzeni w talerze. Miny mieli surowe, ale to akurat wcale go nie zaskoczyło, bo dawno nie widział ich w innych nastrojach. Zachowywali się, jakby całe ich życie było niekończącą się męką. Była to jedna z wielu rzeczy, których Jonathan nie potrafił zrozumieć. Zresztą, jeżeli chodziło o tę dwójkę to raczej trudno byłoby znaleźć cokolwiek, co wychodziłby poza skalę niezrozumienia.

- Potrzebowałeś specjalnego zaproszenia? - zapytał ojciec, unosząc wzrok z nad obiadu.

- Widocznie - burknął chłopak pod nosem, odsuwając sobie krzesło. Usiadł przy stole i zaczął jeść. Pierwszy raz talerz był najbardziej interesującą rzeczą w całym pomieszczeniu. Ciszę dookoła przerywał tylko James, co jaki czas próbując oczarować rodzinę jakimś dowcipem. Ostatnio zastanawiał się czy nie zacząć pracy jako komik. A najlepiej komik i magik w jednym. W końcu przecież tak wspaniale byłoby kroić ludzi w pudłach.

- Nie pozwalaj sobie – rzucił w jego stronę mężczyzna, wbijając nóż w pieczeń zdecydowanie zbyt energicznym ruchem. Wzrok utkwiony miał w synu i póki co nie zapowiadało się na to, by obiad miał upłynąć w ciepłej, rodzinnej atmosferze. Ciekawe kogo to zdziwiło. – To, że pewne sprawy uchodzą Ci na sucho, nie znaczy, że nagle otrzymasz taryfę ulgową.

- Na sucho? – prychnął Jonathan, zaciskając zęby ze złości. No szlag go trafi. Jak nic. – Czy ty naprawdę wierzysz, że mógłbym… - Zawahał się chwilę, spoglądając z niepokojem na Jamesa. – Naprawdę wierzysz, że mógłbym skrzywdzić Rose?

- Fakty mówią same za siebie – wtrąciła nagle matka, marszcząc brwi w niezadowoleniu. Chyba również nie chciała, żeby jej młodszy syn przysłuchiwał się tej rozmowie, bo po kilku sekundach ciszy, zwróciła się w stronę chłopca: - Jimmy, chcesz obejrzeć bajki? Możesz wziąć jedzenie i włączyć sobie telewizor.

            To dopiero było dla niego święto. Obiad przy kreskówkach? Nie, w tej rodzinie to nie było normalne. Tutaj jadło się przy stole, jak cywilizowani ludzie, pełni kultury, zachowujący przyjęte przez społeczeństwo normy. Gdyby ktoś postanowił zabrać ze sobą talerz do salonu, bo leci ulubiony program, zostałby najpewniej wydziedziczony. No, a przynajmniej gdyby tym kimś był Jace. Jamesa nie trzeba było dwa razy pytań, bo od razu zabrał swoją porcję i z uśmiechem na twarzy pomaszerował przed telewizor. Czego to się nie zrobi dla możliwości bezkarnego obrzucania Jonathana błotem…

            Chłopak upewnił się, że jego brat jest już zajęty bajkami, po czym przeniósł wzrok na matkę, która przekonana o swojej racji, jadła dalej obiad. Jak gdyby nigdy nic – jak gdyby ich rozmowa dotyczyła najnowszego wydania Metro. Nic, tylko wystrzelać jak przepiórki. Desperacja pozwalała powziąć takie ruchy. Ryzyko sytuacyjne, ot co. Jesteś beznadziejnym rodzicem, dostajesz beznadziejne możliwości śmierci. Och, Jace naprawdę był już na skraju załamania nerwowego.

- Jakie niby fakty? – syknął. – Ona tu przyszła, powiedziała jakąś bzdurę, a wy jej uwierzyliście, jakby gwałt był u mnie codziennością. Jeden po śniadaniu, jeden po obiedzie…

- Przestań sobie kpić! – powiedział ostro ojciec, przerywając jedzenie. W zasadzie to cała trójka nie zwracała już uwagi na talerze. Wpatrywali się w siebie z furią, spalając przy tym zapewne mnóstwo kalorii. Jace chyba wolałby stać teraz z Rogerem w jakiejś pustej uliczce, niż męczyć się tutaj z rodzicami, a to oznaczało, że naprawdę ledwo dawał sobie radę. Najchętniej rzuciłby w nich czymś ciężkim, a potem rozpłakał się z bezsilności. Tyle, że nawet na niego było to zachowanie zbyt żałosne. – Jesteś tylko gówniarzem, któremu wiele się w życiu upiekło, ale z tym koniec, zrozumiano? Nareszcie ktoś się za ciebie weźmie.

            Ostatnie zdanie zbiło go z pantałyku. Co to znaczy, że ktoś się za niego weźmie? Gdzie oni, do cholery, chcą go wysłać? Pieprzonego ośrodka dla obłąkanych dzieciaków? Szkoły wojskowej?

- Co masz na myśli? – zapytał, choć najchętniej doszedłby do tego sam.

- Dziś wieczorem będę rozmawiał z dyrektorem prywatnej szkoły dla chłopców. Trzymają tam uczniów na krótkiej smyczy i podejmują działania dyscyplinarne, a w twoim wypadku to wszystko czego potrzeba.

            Tobie to potrzeba psychiatry, pomyślał Jonathan, niemal wychodząc z siebie. Prywatna szkoła dla chłopców? Kto w ogóle w tych czasach uczęszczał do czegoś takiego? Snobistyczne dupki z bogatych rodzin, których starsi nie mają ochoty oglądać? Zapewne tak. Co do tej drugiej części, to Moore doskonale by się tam nadawał. Niemniej jednak teraz nie była pora na takie przemyślenia. Był za bardzo wściekły. Chyba jednak wolałby szkołę wojskową. Przynajmniej nauczyłby się używać broni. Mógłby jej potem użyć i na nich, i na Rose. Do czegoś by się to cholerstwo przydało. 

- Ale to dla was wygodne, co? – zaśmiał się chłodno Jonathan, choć wcale nie było mu do śmiechu. W sumie to było mu do niego tak daleko, jak do Rio de Janeiro, a to przecież spory kawałek. – Pozbyć się sprawiającego problemy syna, zyskać więcej przestrzeni, nie patrzeć na swoją życiową porażkę… Jesteście zadowoleni, prawda?

- Milcz. – Matka po raz kolejny wcięła się, gdy tylko rozmowa schodziła na niewygodny temat. Asekuracyjna świnia w rozmiarze numer dziesięć. – Nie będziemy tego dłużej znosić, rozumiesz? Skończ z tym wymyślaniem, snuciem scenariuszy o strasznym życiu, które cię spotkało. Sam sobie to wszystko zgotowałeś. Teraz nie masz już nic do gadania. Pojedziesz tam, gdzie załatwimy ci miejsce i jeszcze będziesz nam wdzięczny.

- Wdzięczny? Po moim trupie – warknął, po czym wstał od stołu.

Nikt go nie powstrzymywał. Rozmowa chyba oficjalnie została już zakończona. Obiad zresztą też, choć Jonathan ledwo co go ruszył. Chłopak udał się do przedpokoju, gdzie wcisnął na nogi buty i wyszedł z domu. Jeżeli Matt nadal był jego przyjacielem, to teraz był dokonały moment żeby się wykazać.

***

Jonathan nie pomyślał wcześniej o tym, że spotkanie z Matthew równa się także spotkaniu z Kate. Dopiero stojąc przed drzwiami, zdał sobie z tego sprawę i przez chwilę chciał się nawet wycofać. Nie miał ochoty jej widzieć. Po tym, co się stało – w jakie kłopoty wpadł przez bieliźniarskie wybryki – wolał jej nie oglądać. I choć nie zepsuła mu życia celowo, w jakiś sposób była w to wszystko zamieszana.

Kiedy zapukał do drzwi, tak jak się spodziewał, otworzyła mu siostra Matta. Tym razem ubrana całkowicie normalnie, powitała go serdecznym uśmiechem. W takich chwilach nie rozumiał, skąd nagle brały się u niej pomysły, by podrywać przyjaciela swojego brata na kobiece kształty. Wydawała się taka niewinna, że Jace niemal zaczynał się zastanawiać czy nie istnieje gdzieś jej złośliwy klon.

- U siebie – powiedziała na wstępie, nie oczekując żadnego powitania. Trudno stwierdzić czy odczytała po jego minie, że nie ma ochoty na pogaduszki, czy po ostatniej akcji zrozumiała, że szanse w walce o serce chłopaka są, jakby to łagodnie ująć, zerowe. Bez względu na powód, nie zatrzymywała go i nie wplątywała w żadne konwersacje. Był jej za to naprawdę wdzięczny.

            Jonathan ruszył po schodach na górę i wszedł do pokoju przyjaciela. Matt wyglądał dokładnie tak samo poprzedniego dnia. W tych samych spodniach, z tym samym wyrazem twarzy – był może jedynie bardziej naćpany.

Matthew Weston to wrak człowieka, więc w jaki sposób niby miałby pomóc Jace’owi?

Świadomość, że najprawdopodobniej nie znajdzie w Mattcie opory, nie polepszyła Moore’owi humoru. Wręcz przeciwnie – o ile to możliwe – chłopak jeszcze bardziej zmarkotniał. Usiadł na brzegu łóżka, opierając się przedramionami o kolana. Twarz schował w dłoniach i westchnął cicho, próbując jakąś ogarnąć umysłem wszystko, co się do tej pory stało. Miał wyjechać, cholera wie gdzie, bo rzekomo coś zrobił i nie ma nawet komu o tym powiedzieć, bo jego najlepszy przyjaciel był zbyt naćpany by w ogóle zauważyć jego obecność.

- Co tu robisz?

Czyli jednak zauważył jego obecność, wspaniale. Trzeba to dodać do jakiejś specjalnej listy osiągnięć. W przyszłości Moore zrobi chłopakowi medal z gliny, żeby było ciekawiej. Jak tak dalej pójdzie, Jonathan wespnie się na wyżyny beznadziejnej i żenującej ironii.

Wyprostował się po chwili i spojrzał na przyjaciela. Twarz miał bez wyrazu. Już na pewno nie można było na niej znaleźć zatroskania czy zainteresowania. Chyba nawet wkurzał go fakt, że ktoś tu wszedł – nawet jeżeli był to Jace. Czyli co teraz? Ma wyjść? Opowiedzieć mu co się stało? Udawać, że wpadł tak po prostu? Zarzucić mu, po raz kolejny, że jest beznadziejnym kumplem?

Wczorajszego dnia przecież był taki pewny, że nie da się dłużej traktować jak pierwszy lepszy bałwan, a teraz proszę – bałwani znów! Jak w jakimś zamkniętym kole. Co było pierwsze? Jonathan Moore robiący za popychadło czy Matthew Weston tak go traktujący? Cholera wie. Z pewnością Jace’owi taki układ nie pasował, ale nie miał tyle jaj by zmienić cokolwiek. Gdyby sam siebie miał w tym momencie jakoś określić, z jego ust padłoby: życiowa pizda.

- Wyjeżdżam z Birmingham – powiedział, przenosząc wzrok na okno. Nigdy wcześniej nie zauważył tej rysy, czy była tam od dawna? Próbował zająć głowę czymkolwiek, byle tylko nie mówić na głos tego, w co sam jeszcze nie mógł uwierzyć.

- No to miłej wycieczki, nie? – rzucił w jego stronę Matty, a kącik jest ust powędrował do góry w cwaniackim uśmiechu. Zmierzwił sobie włosy, choć nie pomogło im to ani trochę, bo wyglądały tak samo tłusto jak wcześniej. Teraz zwyczajnie były tylko trochę bardziej roztrzepane. Chyba dopiero po chwili dotarł do niego prawdziwy sens słów Jonathana, bo mina mu zrzedła, a on dodał powoli: - Ale wrócisz przed przyszłym tygodniem? Potrzebuję… cię.

            Jeśli Matt rzeczywiście chciał powiedzieć ‘cię’,  a nie ‘dragów’, to Jace był  słynną primabaleriną, Sylvie Guillem.

- Już tutaj nie wrócę. Starzy załatwiają mi jakąś prywatną szkołę. Nie chcę mieć z nimi nic wspólnego.

            Źrenice Matta powiększyły się natychmiastowo. Wpatrywał się w przyjaciela z niedowierzaniem, bo przecież – cholera jasna! – skąd niby taki pomysł, żeby jechać do jakiejś prywatnej szkoły? Musi tu zostać. Musi tu być. Dla niego. Weston przecież nie miał nikogo innego, kto mógłby mu pomagać. Tylko Jace mu pozostał.  Niby była Kate i babcia, ale żadna z nich nie jest Moore’em.

- Nie pierdol, J.

- Musisz znaleźć sobie innego dostawcę czy coś…

- Nie pierdol, J.

- Nie wiem w sumie kiedy wyjeżdżam, ale na pewno przed końcem wakacji. W sumie wiele czasu nie zostało – mruknął pod nosem, uważnie obserwując Matta.

            Weston wstał. To dopiero było zdziwienie! Chociaż i tak nie tak wielkie, jak fakt, że stanął przed nim i pochylił się do przodu, tak że ich twarze dzieliło kilka centymetrów. Jace sam nie wiedział, co ma o tym myśleć. Cóż, w tym właśnie momencie, Matt zamachnął się i zdzielił go po głowie otwartą dłonią.

- Nie pierdol, J.

            Chłopak zamrugał kilkakrotnie. Nie tego się spodziewał. No dobrze, może nie spodziewał się w sumie niczego konkretnego, ale na pewno wśród jego myśli nie było takich ekscesów. Szybciej założyłby, że poklepią się po plecach, a Matt stwierdzi, że przestanie ćpać. To taka wersja dla optymistów, a Jace, mimo wszystkiego co się wydarzyło, wciąż widział szklankę do połowy pełną. Czuł jednak, że nie potrwa to długo, bo ktoś postanowi sobie zakpić i stłuc naczynie. No i proszę – Rose, rodzice, Matt… każde z nich po kolei go zawodziło, nawet nie zdając sobie z tego sprawy.

            Pozostało mu tylko wyjechać i nigdy nie oglądać się za siebie.