Coś innego.

Już pewnie zauważyliście, że zdarza mi się tu bywać sporadycznie. Maxwell i Lucyfer to był taki przebłysk, chęć sięgnięcia w stare śmieci, które dużo dla mnie znaczyły. Teraz, siedząc znów na blogach grupowych, staram się tworzyć historie swoich postaci w taki sposób, by jakoś się z nimi zżyć. W tej sposób powstał Javier, którego karta w jakiś sposób przypadła mi do gustu. Chcę to wkleić, żebyście wiedzieli jak się czuję, ale także zauważyli mój sposób, charakterystykę postaci. To żadne opowiadanie. To charakterystyka, krótki fragment, coś co mówi mi, co ja tutaj robię.

Gdyby tak zamknąć się w klatce i obdarzyć uczuciem jedyne stworzenie w zasięgu wzroku, padłoby na burego kota, co z pewnością wydaje się być lepszym rozwiązaniem niż kochanie człowieka. Swoista apatia, w którą wpadasz po wejściu do mieszkania nie ma nic wspólnego z pustą lodówką, pustym łóżkiem, a jednak byłoby znacznie przyjemniej – posiadać butelkę mleka, ser w plastrach, ketchup i jedno trzydzieści sześć i sześć. Ale nie na zawsze. Trzydzieści sześć i sześć nigdy nie powinno być stałą, bo gdy zaczynasz w to wierzyć, marniejesz, staczasz się i opowiadasz niestworzone historie. Musisz patrzeć trzeźwo na wszystkich skurwieli przetaczających się przez Twoje łóżko, bo każdy jest potencjalnym zagrożeniem. Chciałbyś być samowystarczalny; jesteś w pewnym stopniu, ale nie lubisz masturbacji, wolisz żywe ciało i to Cię gubi. Seks mimo wszystko ma jakieś znaczenie, tak jak kanapki z serem czy kot na kanapie. Wychodzisz na zewnątrz mieszkania, umysłu; to kompletnie bez znaczenia, idziesz na spacer, tracisz grunt, bo oto stoi Twój cień, gotów ponownie namieszać Ci w głowie, zniszczyć fundamenty. Trzymasz się jeszcze, gubisz wroga artylerią argumentów, tęgim umysłem i bystrością. Nadarza się jednak moment zwątpienia, gdy pomimo pewniejszej pozycji, dajesz przeciwnikowi przejąć kontrolę i sam już nie wiesz czy pozwalasz na to, jako że masz w sobie coś z masochisty, czy nie dajesz rady i rozbraja Cię na cząstki elementarne Twoja niemoc. Coś w tym jest. Trudzisz się w zrozumieniu wszechświata, a on przychodzi do Ciebie, puka, dzwoni, wchodzi dziurą w podłodze i otwartym oknem. Trochę Ci niedobrze, gdy tak patrzysz na ludzi dookoła, tak mętnych i jednakowych, bez ambicji, bez nadziei. Wmawiasz sobie, że kiedyś im się odmieni, że zbliżą się do Twojej idei człowieka, choć ta przecież została obalona, zanim przekroczyłeś granicę dorosłości – wtedy już wiedziałeś jak cholernie trudna jest ta droga i jak źle, jak przykro, gdy rozrywa Cię ból, trzeszczą kości. Mówisz mi, że nie odczułem jeszcze tego cierpienia, które Ty przeżywasz na co dzień tylko żyjąc, bo dla mnie życie to wszystko, a dla Ciebie element dodatkowy, kiepska imitacja czegoś dobrego. Nie rozumiem tego w jaki sposób siedzisz godzinami z tym kotem, jak możesz łkać bezgłośnie, jak milczysz tak pięknie. Nic z tego nie jest mi bliskie, a Tobie owszem; obrastasz tym, zabierasz na własność i nie chcesz nikogo, niczego, by wsunęło się w Twoje niebycie, nieczucie, nieżycie. 

I co? Dotyka was?