Cykl "Zapach zauroczenia", rozdział 3, część 2.

 No myślałam, że się już na dzisiaj nie wyrobię. Było ciężko. Nie spodziewajcie się proszę wiele po tym kawałku rozdziału, bo jest on raczej informacyjny niżeli akcyjny, że tak powiem. Obiecuję wam jednak, że w następnym już będzie się działo, o! Poza tym, taka informacja: rozdział w przyszłym tygodniu najprawdopodobniej nie ukaże się w weekend (wyjeżdżam na mistrzostwa krajowe z siatkówki), bo nie jestem pewna czy w hotelu będzie wifi. Jeżeli tak, z pewnością coś dostaniecie, jeżeli nie... będzie trzeba poczekać trochę dłużej. No, nie przeciągam więcej. Zapraszam na drugą część rozdziału trzeciego. Dedykacja dla mojej cudownej Jagny, kocham Cię.

 __________________________

            Wypchaną po brzegi torbę Jonathan zostawił w przedpokoju. Sam udał się do kuchni, żeby zabrać butelkę z wodą i przygotowane wcześniej kanapki, a następnie spakować prowiant do plecaka. Sprawdził dwukrotnie czy ma przy sobie wszystkie dokumenty. Rozejrzał się jeszcze dookoła, szukając jakichś oznak własnej ingerencji. Mimo, że znał to miejsce na pamięć, łudził się, że może coś się zmieni – może nie będzie niewidzialnym synem, który pojawia się czasem, gdzieniegdzie, przy specjalnej okazji. Oprócz jednak listu pozostawionego na melaminowym blacie, był tu istotą całkowicie obcą. Pomieszczenie w żadnym wypadku nie było skalane jego obecnością, a przecież używał go regularnie, od wielu lat. Na lodówce wisiało rodzinne zdjęcie, którego był fotografem i jedyne co można było zobaczyć to kawałek jego palca wsunięty w obiektyw. Tyle pozostanie po nim w tym domu. To śmieszne i żałosne jak łatwo wykreślić kogoś ze swojego życia. W jednej chwili pędzisz po okręgu w znanym sobie tempie, a w następnej ktoś zmienia trasę i nagle tracisz grunt pod nogami.

            Minęło sześć dni od kiedy chłopak ostatni raz rozmawiał z rodzicami. W zasadzie, minęło sześć dni od kiedy rozmawiał z jakimkolwiek dorosłym człowiekiem. Jedyną osobą, do której otwierał gębę był Jimmy, a i to nie zdarzało się często, bo obaj mieli wiele spraw na głowie. Malec zakochał się córce sąsiadów więc całe dnie próbował napisać wierszyk, który oddałby co czuje (‘lubię twoje niebieskie oczy, bo niebieski to najfajniejszy kolor’ w wersji z błędami ortograficznymi), a on sam starał się załatwić wszystkie najpotrzebniejsze sprawy. Pogodził się z wyjazdem, zanim jeszcze został on potwierdzony. Kiedy w końcu Richard przyszedł do jego pokoju, żeby ogłosić, że Jace został przyjęty, ten nawet nie zareagował. Był gotowy na taką ewentualność. Tak więc, przez prawie cały ostatni tydzień starał się robić co w jego mocy, żeby nie zostawić za sobą żadnych niedokończonych sprawunków. Chciał wyjechać z Birmingham i nie odwracać się za siebie.

            Teraz, kiedy nastał już dzień wyjazdu, Moore był niemal pewny, że dobrze mu to zrobi. Nie zmniejszało to frustracji, która wciąż się w nim kumulowała, ale przynajmniej odciągało myśli od tematu Rose, Matta czy rodziców. Mimo że sprawy były ze sobą ściśle związane, w jakiś nieznany nawet sobie sposób, radził sobie z ich rozdzieleniem. Pozwalało to na beznamiętne żegnanie się ze sprawami codziennymi, pakowanie bez poczucia, że traci coś ważnego.

Gorycz, która go przepełniała miała ostry smak. Czuł ogromny żal do Rose. Starał się zatamować uczucia do dziewczyny, ale te przedzierały się przez mur, który wybudował, pozostawiając z niczym. Nie kochał jej, nie byłby w stanie, ale nienawiść nie przychodziła mu już z taką łatwością jak na początku. W pamięci miał mnóstwo chwil, w których było im razem naprawdę dobrze, dlatego tym bardziej nie potrafił zrozumieć jej zachowania. Analizował całą tę sytuację tyle razy, że gdyby ktoś go zbudził w nocy, bez zająknięcia wyrecytowałby prawdziwą wersję wydarzeń. Przygnębienie spowodowane zdradą jego osoby dawało się we znaki w różnych, nieodpowiednich momentach. Pakował, na przykład, swoje notatki z angielskiego z zeszłego roku, kiedy natknął się na ich wspólne zdjęcie. Ukłucie żalu, które poczuł niemal strąciło go z nóg. Był tak wstrząśnięty tym widokiem, że zamiast podrzeć zdjęcie na strzępy, odłożył je z powrotem do szuflady. Rose nie stanowiła jednak głównego problemu. Mimo że, owszem, w pierwszej chwili Jonathan nie potrafił skierować głównej fali złości gdzie indziej, po pewnym czasie, kiedy wszystko stało się bardziej klarowne i mógł nabrać do sytuacji dystansu, zdał sobie sprawę, że czyjeś zachowanie zraniło go o wiele bardziej. Matthew go zawiódł. Zaprzepaścił ich przyjaźń, pokazał po raz kolejny, że dragi były ważniejsze. To właśnie tak wstrząsało Moore’em. Miał ochotę wykrzyczeć mu prosto w oczy jak bardzo jest na niego wściekły. Co więcej, chciał obić mu tę wychudzoną twarz. Złość ogarniała go kilka razy dziennie i z trudem powstrzymywał się, by nie pójść na Rann Close i nie spełnić swojej fantazji na temat posiniaczonej mordy Westona.

Żadna z tych rzeczy nie miała mieć dłużej znaczenia. Wystarczy, że wyjdzie z tego domu i nastąpi koniec. Nie będzie musiał przejmować się dotychczasowymi problemami już nigdy. Będzie mógł zostawić za sobą nieudane związki, beznadziejne przyjaźnie i rodzicielska porażkę. Miał szansę, żeby zacząć od początku i - o ironio! - dostał ją tylko dlatego, że wszystko musiało spieprzyć się do reszty.

List, który Jonathan zostawił na kuchennym blacie pokrótce wyjaśniał, że sam udał się na dworzec kolejowy, nie potrzebując dodatkowej pomocy do niesienia jednej torby i plecaka. Dodatkowo, chłopak dopisał tam jeszcze kilka słów do Jimmiego, obiecując że zobaczą się szybciej niż malec może to sobie wyobrazić. Tego akurat nie był pewien, ale wolał go nie martwić prawdziwymi faktami. Niech będzie dziecinnie niewinny póki jeszcze życie nie utrudnia mu tego zadania na każdym kroku.

Jonathan Moore założył plecak, po czym zarzucił na ramię sporych rozmiarów torbę. Wyszedł z domu, zamknął go na klucz i ruszył w kierunku przystanku autobusowego, nie odwracając się za siebie. Ogarnęła go ulga. Przesuwał się do przodu i z każdym kolejnym krokiem czuł jak robi się wolny, jak pozostawia za sobą problemy. Nigdy więcej nie da się wmanewrować w związek. Nigdy więcej nie pozwoli żadnej kobiecie namącić sobie w głowie.

***

            Pociąg sunął cicho po torach. Na dworze powoli robiło się szaro i pola, które mijali przypominały scenerię z nisko budżetowych horrorów. Jonathan opierał głowę o szybę, przypatrując się kolejnym kształtom pojawiającym się i znikającym na horyzoncie. Mógłby tak egzystować. Bez zbędnego stresu, zwyczajnie, skupiony przemijających obrazach. Nie wymagało to od niego używania szarych komórek, wręcz przeciwnie, pozwalało na kompletne wyłączenie zdolności myślenia. Wpadł w stan odrętwienia, który sprawił, że cztery godziny spędzone w klasie ekonomicznej, zniknęły z jego życia w oka mgnieniu.

Drgnął niespokojnie, słysząc dźwięk nadchodzącego połączenia. Nie odrywając wzroku od okna, wsunął rękę do kieszeni, żeby wyciągnąć telefon, a następnie przyłożył go do ucha, nie zwracając uwagi na to kto wybrał jego numer.

- Co ty, do cholery jasnej, odpierdalasz? – Warkliwy głos po drugiej stronie z pewnością należał do Matta. – Roger zrobił mi domową wizytę – syknął, a Jonathan zdał sobie sprawę, że ten brzmi nadzwyczaj trzeźwo. Poruszony tym faktem, sam przestań kontemplować krajobrazy i wyprostował się na miejscu, mocniej zaciskając palce na telefonie.

- Mówiłem ci, że wyjeżdżam – bąknął pod nosem, jak gdyby miał się czego wstydzić. Zachowywał się, jakby po słownej naganie od Westona miał podkulić ogon i żałośnie zaskomlić, błagając o wybaczenie. Żenujące.

- Jace… - zaczął łagodnie chłopak, po czym westchnął jakby zrezygnowany. – Zachowywałem się jak kretyn, wybacz.

- Nie jestem już w Birmingham, Matty – odpowiedział, czując jak robi mu się cieplej na sercu. W jednej chwili zapragnął wysiąść z pociągu i zawrócić. Świadomość, że Weston nie jest na prochach dodawała mu dziwnej energii i entuzjazmu. Przez chwilę milczał, rozkoszując się brakiem dragów w ich znajomości, po czym dodał: – W porządku. Ważne, że jesteś czysty.

- No tak, tak… - powiedział szybko. Zbyt szybko, żeby uznać to za szczerą wypowiedź. Jonathan zmarszczył brwi. – Chodzi o to, że Roger nie był zadowolony, gdy nie przyszedłeś. Kiedy się tutaj pojawił, jasno dał mi do zrozumienia, że muszę zapłacić, żeby… no, najprościej mówiąc, żeby dał mi spokój.

- Potrzebujesz forsy?

- Wiedziałem, że zrozumiesz, stary.

            Jace zamrugał kilkakrotnie, niemal czując jak jego serce na powrót lodowacieje. Nie było w tej rozmowie skruchy i przeprosin. Nie było też czystego Matta. Był tylko Matt, który zrobi wszystko, żeby znów mieć kasę na prochy. Rozczarowanie odrobinę otumaniło Moore’a. Pozwolił sobie na parę sekund milczenia, by w końcu zimnym, beznamiętnym głosem stwierdzić:

- Matty, nie dzwoń do mnie więcej, to nie ma sensu.

            Rozłączył się z wahaniem. Kiedy po drugiej stronie urwał się sygnał, poczuł że to koniec jego przyjaźni z Mattem. Tym razem ostateczny i definitywny. Lata przyjaźni od tej pory miały zostać skreślone. Tak jak związek z Rose. I jak bycie synem Richarda i Mirandy. Niech to szlag. Dlaczego pewnych spraw nie da się odbudować? Czemu niszcząc się, muszą rozpadać na miliony drobnych kawałków, których potem nie sposób złożyć w całość? Póki co, życie Jace’a złożone było z samych mikroskopijnych drobinek, które za nic do siebie nie pasowały. Trzeba przyznać, że nie ułatwiało mu to niczego.

            Weston próbował się z nim skontaktować jeszcze dwukrotnie. Najpierw telefonicznie, a później przez wiadomość tekstową. Bardzo obszerna, zawierała dwa słowa: Odbieraj, skurwielu! Na ustach Jonathana zaczął błąkać się cień uśmiechu. Nie było w nim jednak wiele wesołości. Zdawał sobie sprawę, że brak reakcji oddziela go od tego, co być może mogliby wspólnie osiągnąć. W końcu nic nie stało na przeszkodzie, żeby Matt poszedł na odwyk. Moore mógłby go wspierać i przychodzić kilka razy w tygodniu, żeby dotrzymać towarzystwa. Mógłby robić, co tylko tamten by chciał, jeżeli miałoby się to równać leczeniu uzależnienia. Mógłby robić wszystko i nic. Tyle, że obaj wiedzieli, że to się nie stanie. Jego przyjaciel nie chciał być wyleczony – ba! – nie widział nawet powodu do leczenia. To była sprawa z góry przegrana. Ktoś może stwierdzić, że w takim razie Jace odznacza się niezwykłych tchórzostwem i poddaje się, gdy sytuacja wymaga od niego większego poświęcenia, niż zakładał, ale czy to będzie prawda?

            Pociąg zwalniał, jednak obrazy za oknem nie zmieniały się wiele. Owszem, widać było gdzieniegdzie jakiś lichy, stary budynek, który najprawdopodobniej nie miał przetrzymać tegorocznej zimy, jednak poza tym, nic nie świadczyło o tym, że wjechali już do miasteczka. Jonathan chwycił swój bagaż. Kiedy tylko usłyszał mechaniczny głos, ogłaszający gdzie się obecnie znajdują, wstał z miejsca i wyszedł na świeże powietrze.

            Stacja kolejowa była niewielka. Stare materiały budowlane sprawiały wrażenie niezbyt bezpiecznych, toteż Jace był niemal pewien, że powinien stąd czmychnąć jak najprędzej. W niektórych miejscach cegła licówka wykruszyła się, a w innych pokryta była czarnym osadem. Zegar ścienny działał, choć wydawać by się mogło, że spokojna okolica spowalnia jego wskazówki. Wszystko jakby stanęło w miejscu. Kilka osób czekało na pociąg, jednak żadne z nich nie wzbudzało specjalnego zainteresowania. Siwiejący mężczyzna przechadzał się w tę i z powrotem, rozmawiając cicho przez telefon. Na ławeczce, z której prawie całkowicie zeszła już farba, siedziała kobieta w filcowej spódnicy, wpatrująca się ze znudzeniem przed siebie. Przy automacie z napojami stała matka z dwójką dzieci. Wszyscy wyglądali jakby zostali wytrąceni z kilkuletniego snu.

            Jonathan ruszył szybkim krokiem w stronę wyjścia ze stacji. Tam, oprócz kilku samochodów osobowych, stały również taksówki. Podszedł do jednej z nich i otworzył sobie bagażnik, żeby wrzucić do środka torbę i plecak. Chwilę później siedział już obok kierowcy, zapinając pas. Podał odpowiedni adres, po czym wyprostował się, wypuszczając głośno powietrze z płuc.

- Nowy uczeń? – zapytał mężczyzna, wyjeżdżając z parkingu. Moore miał tylko nadzieję, że ich rozmowa zakończy się mniej więcej w tym momencie. Nie był fanem pogaduszek o niczym i najchętniej przetransportowałby się natychmiast do akademika.

- Tak – uciął, nie siląc się na tyradę.

- Sami faceci – rzucił taksówkarz, krzywiąc się przy tym z lekka. Nie wyglądał na takiego, co mógłby mieć coś przeciwko przyjacielskiemu wyskoczeniu na browar, chociażby patrząc na sporych rozmiarów mięsień piwny, toteż Jace doszedł do wniosku, że to sami faceci ma jakieś drugie dno. Spojrzał więc na niego pytająco, unosząc brwi do góry i w odpowiedzi usłyszał tylko: - Pedalstwo się szerzy, ot co. - Jonathanowi wydawało się, że mężczyzna zaraz splunie przez okno, jakby słowo pedał raniło jego usta. Nie zdążył nawet przyswoić i przemyśleć jego słów, gdyż mężczyzna kontynuował: - Dobrze ci radzę chłopcze, trzymaj się od tych zepsutych ciot z daleka. W miasteczku dużo mówi się o tym, co się wyprawia za murami tamtej szkoły.

- Co ma pan na myśli? – zapytał Moore.

- Przez gardło mi to nie przejdzie – syknął niemal ze złością, wzdrygając się. Twarz wykrzywioną miał w grymasie. Żeby zakończyć temat, mężczyzna włączył radio i skupił się na drodze. To jasno dało Jonathanowi do zrozumienia, że dłużej nie porozmawiają. Może to i dobrze. On sam nie był pewien czy chciał tego wszystkiego słuchać.

            Wypowiedź taksówkarza go zdziwiła. Nie spodziewał się usłyszeć o tej szkole takiej informacji. Z góry zakładał, że to jakaś renomowana placówka, gdzie wszyscy chodzą pod krawatem, nikt się nie uśmiecha, a jedyną rozrywką jest rozwiązywanie zadań matematycznych bez użycia kalkulatora. W zasadzie jedno drugiego nie wykluczało. Tyle że jakoś niespecjalnie cieszyła go obecność gejów. Nie chodziło zresztą o samą orientację – nigdy nie był szczególnie uprzedzony – po prostu… jakoś nie wyobrażał sobie egzystowania w społeczeństwie, gdzie miałby stanowić jakąś mniejszość. Z drugiej strony, doszedł do wniosku, że to niemożliwe, żeby w szkole większość uczniów była homoseksualna. W jaki sposób ściągnęliby tam ich wszystkich, a odesłali heteryków?

            Jonathan nigdy w życiu nie spotkał żadnego geja. A jeżeli tak, to nie miał o tym pojęcia. Trzymał się z ludźmi, którzy preferowali przeciwną płeć i jakby nie patrzeć, nie zastanawiał się prawie wcale nad tym, że gdzieś mogą istnieć inni. Czasem z kumplami wspominali jakiś film, gdzie dwie kobiety pocałowały się na ekranie, ale oprócz fantazji na temat trójkącika Jace nie wyciągał z takiej rozmowy wiele. Zresztą, nawet ta fantazja nie była jego, a kumpla, więc trudno było cokolwiek stwierdzić w tym temacie. Był niedoinformowany. Skoro sprawa go nie dotyczyła, jaki miał obowiązek dowiadywania się czegokolwiek? Żaden, a przynajmniej tak mu się wydawało. Najzwyczajniej w świecie nie potrafił zrozumieć jak dwóch facetów może być razem w związku, uprawiać seks czy dzielić ze sobą życie. To nie na jego głowę, z pewnością.

            Z wiejskiej drogi zjechali na asfalt i poruszali się na północ. Za oknem pojawiało się co raz więcej zabudowań. Miasteczko wydawało się niemal tak ospałe jak dworzec kolejowy. Kilka samochodów na ulicy, zaniedbane podwórka, neonowy szyld, wypalająca się żarówka i dziurawy chodnik. Jonathan był zaskoczony. Nie tak sobie to wszystko wyobrażał. Wiedział, że mieścina nie będzie duża, ale to co zastał wydawało się po prostu smutne i opuszczone. Brakowało mu tylko kilku elementów, by sceneria pasowała do jakiegoś słynnego filmu, w którym główny bohater ma uratować wiochę przed krwiożerczymi zombie.

            Minęli centrum. Droga zaczęła robić się kręta i prowadzić w górę, poza miasto. Kiedy wyjechali na prostą, Jace w końcu mógł zobaczyć budynek szkoły. Nie pasował tutaj. Albo kiedyś wszystko tutaj wyglądało zupełnie inaczej, albo budowniczy doszli do wniosku, że będzie to niezły żart. Wielki gmach wznosił się na wzgórzu, z daleka już dając wrażenie posępnego. Chłopak przeczytał w Internecie, że budynek został zaprojektowany w piętnastym wieku i teraz, widząc go na własne oczy, był już tego niemal pewien. Architektonicznie znajdował się w gotyku ze swoimi łukowymi wzniesieniami i przede wszystkim dbałymi w szczegóły wykończeniami kolumn. Moore był zachwycony. Dawno nie widział tak ciekawej konstrukcji.

- Robi wrażenie, hę? – odezwał się mężczyzna, zatrzymując samochód przed budynkiem.

- Jest niesamowity – przyznał Jace, wyjmując z kieszeni portfel. Spojrzał na licznik i wyjął odpowiednią kwotę. Poczekał aż mężczyzna wyda mu resztę, po czym wysiadł z auta. Wyjął z bagażnika torbę oraz plecak i ruszył w stronę wejścia do gmachu.

            W środku było zimno i cicho. Tabliczka informacyjna poinstruowała go, że musi skręcić w prawo, żeby dostać się do sekretariatu oraz gabinetu dyrektora. Moore słyszał swoje kroki bardzo donośnie i miał wrażenie, że jest jedyną osobą w całym budynku. Dopiero kiedy doszedł do odpowiednich drzwi, usłyszał zza nich przytłumione głosy. Zapukał, po czym wszedł do środka. Skinął głową w stronę chudej, myszowatej sekretarki w wełnianym swetrze, po czym skupił wzrok na rosłym mężczyźnie w garniturze, który informował ją właśnie o spotkaniu w następny piątek.

- Dzień dobry – przywitał się, poprawiając ramiączko plecaka. Nie trzeba było mu mówić, że ma do czynienia z dyrektorem szkoły. Ten zwyczajnie na takiego wyglądał. – Jestem Jonathan Moore, moi rodzice prawdopodobnie się z panem kontaktowali.

- Ach, racja – odpowiedział mężczyzna. Twarz miał surową i Jace nie był pewien czy to przez te wąsy, czy może brodę. – Chodźmy do mojego gabinet – dodał po chwili, otwierając drzwi do pomieszczenia.

Wszedł pierwszy, rozsiadając się wygodnie w skórzanym fotelu, który skrzypnął cicho pod jego ciężarem. Jonathan ruszył za nim i zajął miejsce po drugiej stronie biurka na drewnianym, niewygodnym krześle. Gościnność pierwsza klasa. Ciekawe czy gdyby przyszedł z czekiem dofinansowującym szkołę też by mu kazano siedzieć na czymś takim. Zresztą, może nie byłoby tak twardo, gdyby nie różnica między tym, co zajmował dyrektor, a on.

- Miałeś przyjemną podróż? – zapytał luźno, przerzucając kolejne papiery na biurku. Można byłoby się spodziewać po nim pedantyczności, ale gdyby przyjrzeć się gabinetowi, zobaczyłoby się pełen kosz na śmieci oraz kurz na półce z książkami (ktoś chyba niezbyt często po nie sięgał). Tylko gablota z nagrodami lśniła czystością i Jace był pewien, że tym głównie zajmuje się mężczyzna. Nawet zapach w pomieszczeniu świadczył właśnie o tym.

- Nie narzekam – odparł.

- Nie będę cię tu długo trzymał. Musisz podpisać kilka dokumentów i możesz iść – powiedział, chyba w końcu znajdując to czego szukał, bo uśmiechał się tryumfalnie pod nosem. Przesunął kilka kartek oraz długopis w stronę Jonathana.

            Chłopak przesunął wzrokiem po dokumentach, starając się z nimi zapoznać. Nie chciał robić tego za długo, ale podpisywanie czegoś o czym nie miało się pojęcia też zbytnio mu się nie widziało. W końcu złożył podpis na papierach i uniósł wzrok na dyrektora. Nie był pewien czy powinien wyjść, czy poczekać na pozwolenie. Do tej pory nie musiał siedzieć sam na sam z żadnym przełożonym, bo do poprzedniej szkoły został przyjęty w normalny sposób, bez takich ceregieli.

- W sekretariacie dostaniesz książeczkę informacyjną i klucz do pokoju. Witamy w collegu, Jonathanie – odrzekł mężczyzna, unosząc kącik ust w uśmiechu. Jego twarz stała się przez to odrobinę łagodniejsza i nie wyglądał już wcale jakby chciał go pożreć na kolację.

- Dziękuję – powiedział, nie do końca pewien, za co tak naprawdę mu dziękuje.

            Wyszedł z gabinetu. Rzeczywiście, kobieta siedząca za biurkiem miała już przygotowaną dla niego cienką książeczkę, klucz, a także kilka dobrych rad na temat tego jak się nie zgubić i w jaki sposób dojść do skrzydła akademickiego. Jonathan jej również podziękował, po czym pożegnał się. Poruszanie się nie było już takie proste, bo oprócz torby i plecaka, miał jeszcze kilka nowych rzeczy, więc drzwi musiał otworzyć sobie łokciem, skupiając się na tym, by czasem nie wyrżnąć się z tym wszystkim. Udało mu się to jakimś cudem i był z siebie naprawdę dumny.

            Moore, zaczynasz nowe życie.