Lucyfer i Maxwell, czyli jak dwaj skurwiele rozwiązują problemy.

To nawet nie jest one-shot. To po prostu opowiadanie, którego inspiracją był wątek na blogu grupowym. Ja wiem, że ten blog to jeden wielki shit, ale od czasu do czasu muszę coś tu wstawić i poczuć się jak człowiek, który ma do czego wrócić, choćby to było męczenie ludzkości swoimi wypocinami. 

O Maxie i Lucyferze nie trzeba wiedzieć nic, a temat ich rozmowy chyba lepiej, żeby pozostawał nikomu nieznany, bo boli mnie samo wspomnienie. 

PS Znów w teraźniejszym, bo mnie M. zaraziła. Poza tym z Lucyferem zawsze byliśmy w teraźniejszym, nawet rok temu, gdy powstał i pisałam notki o jego synu. Może je tu wstawię, co?

LUCYFER I MAXWELL

IT HURTS LIKE HELL

 Zaciśnięte w cienką linię usta mówiły wszystko, tak samo zresztą jak pełne dystansu spojrzenie, jak zmarszczone brwi. Lucyfer dopiero teraz zdaje sobie sprawę z rozmiaru błędu, który popełnił, zdradzając Maxowi szczegóły swojego spotkania z Jamesem. Był pewien, że mężczyzna o wiele lepiej poradziłby sobie, gdyby chodziło o coś tak przyziemnego jak seks. Zresztą, żaden z nich nie potrafił zrozumieć skąd u Lincolna wzięły się nagle chęci, by robić z siebie cholernego supermana.

- Powiedz coś – prosi, paznokcie wbijając we własny kark. Dopada go ponownie to uczucie ciągłego brudu, który ma trzymać się go jak cień. Co gorsza, ma wrażenie iż Maxwell również widzi jak bardzo jest nieczysty i to jest podłożem bijącego od niego chłodu. Kompletnie zapomina, że Ledger przecież nigdy nie był przesadnie ciepłym człowiekiem, że to zwierzę i maszyna, że przy nim nawet on sam stawał się paskudnie zwyczajny. – Powiedz cokolwiek. Brzydzisz się mnie?

Max pozostaje niewzruszony. Zaciska swoją potężną dłoń na żuchwie i przygryza dolną wargę tak mocno, że pewnie czuje już w ustach smak własnej krwi. Chwilę trwa zanim na jego twarzy pojawiają się jakiekolwiek emocje. Kiedy w końcu Lucyfer jest w stanie cokolwiek dojrzeć, zdaje mu się że to tylko wściekłość, frustracja. Ma przecież zupełne prawo tak reagować, równie dobrze mógłby wyjść z mieszkania i nigdy nie wrócić.

- Nic nie pojmujesz, Lincoln – warczy w końcu, co raz bardziej przypominając dzikie zwierzę, tego niedźwiedzia, do którego tak często zresztą jest porównywany. Tym razem rozwścieczony i chyba smutny, choć trzeba byłoby znać go naprawdę dobrze, by w szarych oczach dostrzec oznaki tego akurat uczucia. Lucyfer ma z tym problem, a przecież jest mu najbliższą osobą pod słońcem, jedyną poza kilkuletnią Kate.

- To mi wytłumacz, kurwa mać, a nie stoisz i milczysz! Czy Ty w ogóle sobie zdajesz sprawę jak ja się czuję? Jakie to dla mnie, dla pieprzonego króla świata, Lucyfera Lincolna, upokarzające!?  Jak brudny się czuję?! Jak ja nie mogę tego znieść? Jak… - I dłużej nie może już mówić, bo słowa grzęzną mu w gardle i dławi się nimi, nie jest w stanie wypluć ich z siebie, a chętnie razem z żółcią i jadem pozbyłby się wszystkich wstrętnych myśli.

- Zabiję go.

- To nie jego wina.

- To przez niego tam poszedłeś. Jemu chciałeś ratować tyłek.

- Ale to nie jego wina – powtarza, starając się w to uwierzyć, bo przecież ma z tym wątpliwości od dłuższego czasu, zanim jeszcze wmanewrował w to wszystko Maxa.

- Czemu ty go w ogóle bronisz, co Lincoln? – pyta ze złością, porywając z barku butelkę drogiej whiskey. Odkręca ją i pije, nie szukając szklanki, po prostu pozbywa się alkoholu niczym soku lub herbaty. Usta przeciera grzbietem dłoni i rzeczywiście oprócz mokrego, alkoholowego śladu, dostrzec można czerwone zabarwienie. - Wiesz, że jestem zdolny do tego, żeby go zabić.

- Wiem. Dlatego nie chcę, żebyś to robił. Powiedziałem Ci, bo to Ty, Max, umiesz sobie radzić z informacjami, spływają po Tobie, masz je gdzieś.

Prychnięcie, które słyszy w odpowiedzi daje mu do myślenia. Czyżby się pomylił? Niemożliwe. To Maxwell, on nie ma w sobie pokładów współczucia, nie wspominając o miłości, więc czemu miałby się przejąć?

- Jesteś moim facetem! – Traci nad sobą panowanie i Lincoln bez przeszkód może ujrzeć jego drżące dłonie. Zresztą, nie one najbardziej go martwą, a ta zbolała mina, której wcześniej nigdy nie było mu dane oglądać. Dziękował za to wszystkim znanym sobie Bogom. – Jesteś, kurwa, mój, jasne? – dodaje po chwili, wcale nie spokojniej. Zaczyna też chodzić po mieszkaniu, opróżniając butelkę z alkoholu, wszystko, byleby tylko na niego nie spoglądać. W końcu jednak staje. Wygląda jakby chciał się zapaść w sobie, schować ramiona i zniknąć. To wręcz absurdalne. – I ja wiem, że nie mówię o tym, ale obaj wiemy, że jesteś. Kręcę się obok Ciebie jak bezdomny pies, ale Ty oczekujesz ode mnie szalonych wyznań, tak? Chcesz żebym Ci udowodnił, że zasługuję na ten Twój pieprzony stół?

            Czuje jak zalewa go fala frustracji. Na niego, bo kompletnie zmienia temat. Na siebie, bo rzeczywiście gdzieś w głębi o tym też chce porozmawiać. Kiedy miesiąc wcześniej siedzieli u Maxa w mieszkaniu, zaraz po tym jak Lucyfer podarował mu nowy stół (stary został zniszczony w sposób raczej oryginalny) wszystko wyglądało zupełnie inaczej. Byli kumplami od kilku szybkich numerków. I było im dobrze. Maxwella nie dało się okiełznać, a i Lincoln nigdy nie dałby sobie wmówić czyichś racji. To żart w stylu: spotkało się dwóch samców. A potem wszystko spieprzył swoim beznadziejnym wyznaniem, którego nigdy być nie powinno. Co gorsza, liczył na odpowiedź ze strony Maxa, a jedyne co dostał to zapewnienie, że nie wytrzyma w tym związku nawet tygodnia, zważywszy na swój styl życia. A jednak mu się udało. Nadal udaje, jakby nie patrzeć.

- Chcę żebyś zostawił tę sprawę – mówi nadzwyczaj spokojnie, choć w środku wszystko się w nim gotuje. – I chcę, żebyś mnie dotknął.

            Max spogląda na niego, po czym podchodzi bliżej i szorstkimi opuszkami łapie go za brodę, by w końcu wpić się w jego usta łapczywie. To krótki pocałunek i smakuje jak pożegnanie. Chwilę później czuje jak ciało mężczyzny znika z jego objęcia. Obserwuje jego potężne plecy i patrzy jak zastyga przy drzwiach, z dłonią na klamce. Odwraca głowę powoli i Lucyfer bez problemu może odczytać z jego twarzy, że szykuje się coś złego.

- Zrozumiem, jeśli nie będziesz chciał wieczorem wpuścić mnie do swojego mieszkania. – W tych słowach kryje się więcej niż Lincoln by chciał.

Nie ma jednak możliwości zareagowania, bo ten już opuszcza jego mieszkanie. Pozostaje więc w miejscu, przeklina w duchu, że mu powiedział. Jednocześnie czuje ulgę, bo pocałował go i stwierdził, że wróci. Jedno jeszcze było pewne, cokolwiek by Max nie zrobił, ten wpuści go do domu, bo mógłby się świat walić, a Maxwell pozostanie jego Maxwellem. 

Krótko tak. No, ale to Lucyfer i Maxwell, u nich nigdy nie było zbyt długo, bo szli się pieprzyć i tyle z tego było. Wciąż nie mogę uwierzyć, że Max miał osiemnaście lat, no kurwa.