Cykl "Zapach zauroczenia", rozdział 2.

Dziękuje bardzo za wszystkie komentarze i opinie. Nie macie pojęcia jakiego mam banana na twarzy, gdy je czytam. Coś niesamowitego. Mogę wam za to tylko dziękować.

Ensenti, ogólnie w ZZ będzie nadal utrzymany klimat homoseksualizmu, jednak mam zamiar wkleić tam i ludzi heteroseksualnych, co by nie zrobić nagle gejowskiego świata 'without straight people'. Mimo wszystko staram się zachować jakieś realia prawdziwego świata.
 W odpowiedniej zakładce pojawiło się siedem faktów o mnie oraz nominacje, ze względu na Veratile Blogger Award', do której zostałam nominowana. Wszystkich zainteresowanych odsyłam w tamte strony, żeby nasycić się dodatkową dawką informacji.

Okej, a o to rozdział drugi. Może odrobinę krótszy niż pierwszy, ale cóż, wena nie jest moją prostytutką, wybaczcie.

Rozdział zawiera wulgaryzmy

Rozdział 2

Konspiracja

            Czasami zaskoczenie potrafi wprowadzić nas w kompletne ogłupienie. W tym wypadku było podobnie. Jonathan stał w bezruchu, dając sobą potrząsać niczym kukiełką (choć z boku przypominało to raczej szarpanie workiem pełnym ziemniaków). Dopiero po kilku sekundach doszedł do siebie i wyrwał się z męskiego uścisku. Nie było wcale tak łatwo, mimo że ojciec Rose nigdy nie był zbyt postawnym mężczyzną. Okazywało się, że pozory mylą, a chwyt można mieć mocny bez względu na liche metr siedemdziesiąt. Zresztą, teraz to nie miało najmniejszego znaczenia, biorąc pod uwagę, że mężczyzna wpatrywał się w niego z chęcią mordu.

- O co chodzi? – zapytał Jace odrobinę tępo, dopiero po chwili zdając sobie z tego sprawę. To pytanie chyba nie zabrzmiało zbyt dobrze w jego ustach, bo odbiło się echem i powróciło do niego, rażąc swoim idiotyzmem. Tyle, że naprawdę nie miał pojęcia, co mogło się stać. Przeniósł wzrok na matkę dziewczyny i dopiero wtedy zauważył, że za kobietą stoi Rose.

Wyglądała dziwnie. Tylko taki przymiotnik pojawił się w jego głowie obok żenująco, a użycie tego drugiego, byłoby raczej zbyt okrutne, biorąc pod uwagę siną twarz i mokre od łez policzki. Taki widok wywołał u niego mieszane uczucia. Wzbudził w nim troskę, wyzwolił tryb książę na białym rumaku i zmartwił, bo przecież Rose była mu naprawdę bliska od długiego już czasu. Mimo to, był niezmiernie zafrasowany zachowaniem jej ojca. Do takiego stopnia, że zamiast podejść do dziewczyny i zapytać czy wszystko w porządku, stał jak zaklęty i przenosił wzrok z jednego członka rodziny Limbów do drugiego.

Rzeczywistość uderzyła go w twarz kilka sekund później. Zapłakana Rose. Rodzice. Wściekłość. On sam. Prawda była taka, że równać mogło się to tylko jednej rzeczy i ta rzecz jakoś niekoniecznie przypadła mu do gustu. Szczególnie, że nie trzeba było długo myśleć, by zdać sobie sprawę, że używanie miana rzecz jest raczej niepoprawne. Dziecko.

Jonathan nie wiedział, co zrobić. Wpuścić ich do środka? Powiedzieć, że nie zostawi jej samej z brzuchem? Stwierdzić, że może być gorzej? Za to ostatnie z pewnością oberwałby w zęby, więc natychmiast zrezygnował. Rodzice Rose musieli uznać, że odpowiedź na jedyne, wypowiedziane przez niego pytanie nie zasługuje na odpowiedź, bo milczeli. W końcu, chcąc przerwać niezręczną ciszę jak i w końcu dowiedzieć się czegoś więcej, Jace odezwał się niepewnym głosem:

- Chyba powinniśmy porozmawiać.

            Chwilę później odsunął się na bok, wpuszczając całą trójkę do środka. Kiedy Rose go mijała, rzucił jej pełne zatroskania spojrzenie. Powinien być na nią zły, że nie poinformowała go o tym wcześniej, że dowiaduje się tego w taki, a nie inny sposób, ale nie miał teraz do tego głowy. Siedzieli w tym razem.

            Sam fakt tego, że miał być ojcem jeszcze do niego nie dotarł i bardzo dobrze, bo zapewne zacząłby panikować. Póki co, jeszcze panował nad nerwami, a i tak tylko dlatego, że zbagatelizował tę informację we własnym zakresie i sprawił, że brzmiała absurdalnie łagodnie. Dziecko było lalką, którą trzeba przewinąć i nakarmić – z taką nowinką potrafił żyć – z faktem posiadania syna lub córki już niekoniecznie.

            W tym momencie do pomieszczenia weszli rodzice Jonathana. Pięknie. Tego mu teraz brakowało. Reprymendy w sprawie bezpiecznego seksu. Skoro ta dwójka potrafiła ochrzanić go za trzaskanie drzwiami, wolał nie myśleć jak będzie wyglądała ich następna rozmowa. I kolejne tysiące do końca jego marnej egzystencji. Panie i panowie, osobisty horror Jonathana Moore’a właśnie się rozpoczął, zakpił chłopak w myślach. Gdyby nie znajdował się w tak beznadziejnym położeniu pewnie jęknąłby teraz, uderzając głową w ścianę.

- Co się tutaj dzieje? – zapytał Richard, ojciec Jace’a. Usta rozciągniętą miał w nieprzyjemnym dla oka grymasie, spowodowanym najściem niespodziewanych gości. W tym czasie na pewno wolałby studiować stare kasety wideo pełne operacji chirurgicznych, które przeprowadził albo siedzieć w fotelu  i czytać najnowsze wydanie Guardiana. Jego żona, Miranda, stała cicho. Nie wyglądała na osobę specjalnie rozgadaną, a w tym wypadku pozory akurat wcale nie myliły. Zazwyczaj nie odzywała się wcale, powściągliwie podchodząc do tematu trwonienia słów na darmo. Lubiła ciszę i starała się utrzymać ją w domu, nawet kosztem wieczornej audycji kreskówek Jamesa.

            Wydawać by się mogło, że rodzice Rose zaczną pluć jadem i wyzywać wszystko, co napotkają na swojej drodze. Mimo to stali spokojnie, - odrobinę czerwieńsi na twarzach niż zwykle – w pełni nad sobą panując. Nie odzywali się ani słowem, więc Jonathan zrozumiał, że to on ma odpowiedzieć na pytanie ojca. W tym momencie naprawdę wolałby, żeby to zadanie przypadło komuś innemu. Tato, niedługo wstąpię w szeregi tatów, z pewnością wszystkim przypadnie do gustu.

- Chyba… chyba nie za bardzo wiem jak zacząć – bąknął w końcu pod nosem. – Rose, pomożesz? – zapytał, podnosząc wzrok na blondynkę, która palcami skubała rękaw obszernej bluzy. I choć zazwyczaj ubierała się schludnie, teraz wyglądała na niesamowicie zaniedbaną.

            Przez chwilę wpatrywali się w siebie w milczeniu, aż w końcu wszyscy w pomieszczeniu mogli usłyszeć roztrzęsiony, wysoki głos dziewczyny.

- Jace mnie… - zatrzymała się na chwilę, przesuwając wzrokiem po twarzach swoich rodziców, po czym pociągnęła nosem, usta zaciskając w cienką kreskę, jakby nie chcąc dokończyć zdania. Przez chwilę wydawać by się mogło, że na tym zakończy, spuści wzrok i poczeka aż ktoś inny przejmie inicjatywę. – On mnie zgwałcił – rzuciła w końcu, a kilka łez spłynęło po jej policzkach. Jonathan natychmiastowo pobladł. Jeżeli wcześniej zaskoczony był zachowaniem ojca Rose, teraz już w ogóle nie rozumiał co się dzieje. Wbił wzrok w dziewczynę, nie panując nad ustami, które rozwarł w zdziwieniu.

- Że co? – wydukał z siebie. Widocznie nie tylko on został wytrącony z równowagi, gdyż w tym samym momencie dało się słyszeć jak jego matka głośno wypuszcza z płuc powietrze. O dziwo, ojciec musiał być równie zaskoczony co Jace, bo póki co nie skomentował tego szokującego wyznania.

            W zasadzie to już nie słuchał. Nie chciał i chyba nawet nie był w stanie. Widział jak matka Rose przytula córkę do siebie i szepce coś do ucha. Był pewien, że stara się ją pocieszyć, wesprzeć. Jego właśni rodzice, w przeciwieństwie do niego, z uwagą przysłuchiwali się kolejnym słowom dziewczyny. Jonathanowi wydawało się, że zaraz będzie w stanie wyjść z siebie i stanąć obok. Sam nie wiedział czy był bardziej wściekły, czy zaskoczony. Kilka słów dotarło do jego uszu, mimo że miał wrażenie iż znajduje się pod wodą i jest odporny na te wszystkie kłamstwa, które padały w salonie. Południe. Napastował. Brutalny. Zgwałcił.

- Co za brednie! – warknął w końcu chłopak, nie mogąc już dłużej wytrzymać. Jeżeli jeszcze chwilę dłużej miałby trzymać to w sobie, pewnie by eksplodował. Nie poczuł jednak wielkiej ulgi, jako że w sumie nic się przecież nie zmieniło. Nadal oskarżony był o gwałt. Na swojej dziewczynie. – Co ty gadasz, Rose? – zapytał, nie spuszczając z tonu. – Jakoś nie przypominam sobie, żebyś kiedykolwiek nie była chętna – syknął, czując jak krew w jego żyłach wrze.

            Ojciec dziewczyny rzucił mu wrogie spojrzenie i zaklął kilkakrotnie. Zapewne gdyby jego żona nie powstrzymała go, kładąc rękę na ramieniu, rzuciłby się na niego ponownie. Jace nie potrzebował wiele czasu by zorientować się, że jego słowa wcale nie polepszyły sytuacji. Chociaż jeżeli chciał sobie zaszkodzić to był na bardzo dobrej drodze.

            Moore spróbował uspokoić nerwy. Przez głowę przepłynęło mu chyba milion powodów, dla których powinien złapać najcięższy ze wszystkich tomów medycznego poradnika matki i rzucić nim w Rose. Trzeba przyznać, że nie pomogło to ani trochę w łagodzeniu furii, jaka nim targała. Nie za bardzo mógł uwierzyć w to co się działo. Rose przyszła do jego domu i perfidnie oskarżyła go o gwałt. Gwałt, do cholery jasnej. Dlaczego? To pytanie nie dawało mu spokoju. Mimo to musiał zepchnąć je na dalszy plan, by dać sobie możliwość przeanalizowania faktów. Po pierwsze, nie był chory psychicznie, doskonale zdawał sobie sprawę z tego co robił dzisiejszego popołudnia i z pewnością nie było to gwałcenie. Co jak co, ale hobby miał raczej ciekawsze. Po drugie, miał alibi. W końcu całe południe spędził… W tym właśnie momencie - po raz drugi tego wieczora - uderzyła go w twarz rzeczywistość i poczuł jak blednie jeszcze bardziej. Popołudnie spędził załatwiając dragi dla Matta. Przecież nie mógł o tym powiedzieć. Obaj mieliby poważne kłopoty, a Jonathan już teraz był pewien, że nie byłby w stanie zrzucić na Westona takiej bomby. Jego przyjaciel był w takim stanie, że każdy glina od razu zorientowałby się, co jest grane. A nie trzeba być wcale specjalnie błyskotliwym, by połączyć fakty i wmanewrować w to wszystko Jace’a. Tego mu brakowało - żeby do zarzutów o gwałt dołożyli jeszcze posiadanie i rozpowszechnianie narkotyków. Co powinien powiedzieć? Jak się wytłumaczyć? Stwierdzić, że gdzie spędził popołudnie? Jeżeli powie, że w domu nie będzie miał żadnych dowodów, a jeden z jego durnych sąsiadów może przecież jasno stwierdzić, że widział jak wychodzi. Jonathan próbował myśleć jasno, ale w tym momencie wszystkie świetne pomysły wyparowały. Wiedział jedno, nie jest w stanie wplątać w to wszystko Matta i jeszcze pogorszyć swoją sytuację.

- Rose, możemy porozmawiać na osobności? – zapytał beznamiętnie, czując jak złość opuszcza go niemal natychmiast. Pozostała cała masa innych uczuć, które paliły jego wnętrze żywym ogniem. Te jednak były tak bolesne, że starał się na nich nie skupiać. Wbił wzrok w dziewczynę, która mimo protestów rodziców, pokiwała twierdząco głową, zgadzając się na rozmowę, po czym udała się za nim na górę.

            Przez chwilę żadne z nich się nie odzywało. Jace przyglądał się tylko twarzy Rose, która zmieniała się z każdą sekundą. W miejscu, w którym jeszcze przed chwilą wymalowany był ból, zawstydzenie i smutek, teraz znajdowało się coś zupełnie innego. Chłopak nie był do końca pewien, co to takiego i w tym momencie naprawdę mało go to obchodziło. Bardziej zainteresowany był uduszeniem jej albo spaleniem żywcem. Obie opcje wydawały się niezwykle atrakcyjne.

- Co ty odpierdalasz? – zapytał, nie bawiąc się w podchody. Nie było na to ani miejsca, ani czasu. Jeżeli będą tu siedzieć zbyt długo, ich rodzice w końcu przyjdą i tyle będzie z rozmowy w cztery oczy. A przecież musiał się dowiedzieć, o co do cholery w tym wszystkim chodziło. To zwyczajnie go przerastało. W najśmielszych koszmarach nie przewidywał takiej sytuacji. – Jaki gwałt, Rose? Coś ty najlepszego wymyśliła?

- Zdradziłeś mnie – powiedziała. Głos miała spokojny i opanowany. Z pewnością nie drżał. Jej aktorskie umiejętności nie były tutaj potrzebne. – Jesteśmy ze sobą tyle czasu, a ty zdradziłeś mnie z jakąś szmatą. - To wszystko, z sekundy na sekundę, było co raz dziwniejsze. Może to jakaś ukryta kamera? Nic innego nie przychodziło Jace’owi do głowy. Takie absurdy nie zdarzały się normalnym ludziom. A jednak stał tam jak ostatni osioł, wpatrywał się w dziewczynę, która oskarżyła go o gwałt i zdradę. Po raz kolejny zaniemówił. Niedługo wejdzie mu to w nawyk, jak tak dalej pójdzie. – Dobrze słyszałeś – wysyczała przez zaciśnięte zęby. – O wszystkim wiem. Ba, nawet widziałam ten jej mały pokaz dla ciebie! Podobało ci się, hę?

- O czym ty do cholery mówisz? – zapytał w końcu, kręcąc z niedowierzaniem głową. – Jaka zdrada? – Mógłby tak bez końca. Jaki pokaz? Jaki gwałt? Doszedł do wniosku, że ta cała ciąża nie byłaby jednak taka zła w świetle nowych faktów, które się pojawiły. Mało powiedziane! Ciąża byłaby wspaniałą wiadomością. Zdecydowanie bardziej pozytywną niż jesteś oskarżony o gwałt.

- Nie udawaj niewiniątka, Jonathan. Widziałam dzisiaj ciebie i tę małą szmatę. Stała przed tobą i świeciła golizną, a ty jak gdyby nigdy nic wszedłeś do środka… - Ostatnie słowa powiedziała jakby odrobinę rozbawiona. Oszalała. No do reszty oszalała. Gdyby Jace miał pod ręką patelnię z pewnością by jej teraz użył, ale prawda była taka, że nie miałoby to używanie wiele wspólnego z gotowaniem.

            Moore miał ochotę parsknąć śmiechem. Więc w to wszystko wpakowała go młodsza siostra Matta? Został oskarżony o gwałt przez goły tyłek Katherine Weston, genialnie. Tak, cała ta historia wyglądała teraz o wiele barwniej. Nic tylko paść trupem i gnić. Wszystko lepsze niż dalsze prowadzenie tej konwersacji. Chłopak nie mógł uwierzyć absurdom, które raz po raz słyszał. Nie do wiary jak ludzie potrafili nieudolnie składać fakty do kupy. Bardziej zaskakujące, co byli w stanie zrobić dla zemsty. To do jakiego stopnia konspiracji posunęła się Rose było dla niego wręcz nie do pomyślenia.

- Byłem u Matta – powiedział, palcami rozmasowując skronie. Musiał przyznać, że trochę mu ulżyło. Czuł, że jeszcze wszystko będzie można naprostować na dobrą drogę. – To co widziałaś, to jego siostra robiąca z siebie idiotkę, to wszystko.

- Nie oszukasz mnie, Jace – odpowiedziała mu równie spokojnie. – Doskonale wiem, że to Kate, ale to z kim mnie zdradziłeś nie zmienia faktu, że to zrobiłeś.

- Z nikim Cię nie zdradziłem – jęknął zrezygnowany, mając wielką ochotę zakończyć tę rozmowę.

Do czego to miało doprowadzić? Mieli teraz dawać sobie co raz to durniejsze argumenty? Chyba tylko to im pozostało, skoro Rose wykazywała się poziomem inteligencji ameby. Gdyby mógł, zaśmiałby się szczerze i kazał jej spadać, przestać wymyślać. Tyle, że na dole nadal byli ich rodzice, czekający na ich powrót. Z pewnością trudno będzie im wytłumaczyć tę sytuację.

- Nie wierzę ci – mruknęła cicho pod nosem, a na jej twarzy znów wymalowane były sztuczne emocje, którymi otuliła się już wcześniej. – Naprawdę Cię kochałam, Jace, ale teraz chcę zniszczyć ci życie tak jak ty zniszczyłeś moje… - dodała, po czym wyminęła go i zeszła po schodach.

            Jonathan stał przez chwilę oniemiały. Czyli co? Nadal wszystko jest jak było, a ona nie ma zamiaru sprostować tej historii? Ma być oskarżony o gwałt w akcje zemsty za coś, co nigdy się nie zdarzyło? Za wyimaginowaną zdradę? Niemoc popchnęła go w stronę drzwi, pozwalając postawić te kilkanaście kroków, by w końcu znaleźć się w salonie. Bezsilność. To chyba jedyne co czuł w tym momencie. Pieprzone uczucie, że nic nie jest w stanie zrobić. Rose wyglądała jak ofiara gwałtu. Miała zapuchniętą twarz i zadrapane ręce. Jace dopiero teraz zdał sobie sprawę jak doskonale była przygotowana do tej roli. Jak bardzo musiała go nienawidzić, że posunęła się do takiego czynu?

***

- Masz szczęście, że udało się nam załagodzić sytuację – powiedział chłodno Richard, wpatrując się w Jonathana. Chłopak siedział w fotelu, ręce kurczowo zaciskając na podłokietnikach. Miał ochotę wydrzeć się na ojca, ale jedyne co był w stanie teraz zrobić to wściekać się na samego siebie. Podczas wizyty Limbów nie wybronił się żadnym argumentem, nie był w stanie podać żadnego szczegółu dotyczącego miejsca swojego pobytu w domniemanym czasie gwałtu. – Nigdy nie spodziewałem się, że możesz przynieść taki wstyd naszej rodzinie! – dodał po chwili, podnosząc głos. Brwi miał zmarszczone, a ręce założone na piersi. Chodził w tę i we w tę po salonie, próbując oczyścić głowę z plątaniny myśli.

- Nic nie zrobiłem – westchnął ciężko chłopak, po raz setny, próbując wytłumaczyć, że jest niewinny. – A  to całe wasze załagodzenie sytuacji… - prychnął pod nosem, kręcąc z niedowierzaniem głową. – Zrobiliście to tylko ze względu na waszą reputację. Nie chcieliście, by coś takiego zepsuło wam karierę.

- Jak śmiesz! – warknęła matka. Głos miała mocny i zdecydowanie mało kobiecy. Wydawała się naprawdę oburzona faktem, że ktoś mógłby pomyśleć, że jej działania spowodowane były walką o reputację. W końcu jej zdaniem, kariera mówiła sama za siebie. To, że robiła wszystko by utrzymać się na samym szczycie całej tej lekarskiej śmietanki można przecież było zignorować, a jakże. - Wylądowałbyś w więzieniu! Zdajesz sobie z tego sprawę? Niedługo będziesz miał osiemnaście lat i nic nie powstrzymałoby ich przed wrzuceniem Cię między innych morderców i gwałcicieli, więc okaż trochę wdzięczności, Jace.

Okaż trochę wdzięczności? Naprawdę? To są słowa matki? A gdzie wiara w jego niewinność? Gdzie słowa wszystko będzie dobrze? Nie ma. Mógł się tego domyślić. W tej rodzinie nie znajdzie się miejsca na tak dzikie ekscesy, czego on się w ogóle spodziewał? Czym dłużej Jonathan myślał o słowach matki, tym bardziej go bolały. Jasno stwierdziła, że wrzucą go między innych morderców i gwałcicieli. Wyraziła swoją opinię. Wierzyła Rose i jej rodzicom. Kiedyś mógł przeklinać ich w duchu, mówiąc, że byli złymi rodzicami – teraz, kiedy na ich rodzicielstwo padł nowy cień – chłopak doskonale zdawał sobie sprawę, że ta dwójka nigdy nie powinna mieć dzieci.

            Jonathan sam nie wiedział, co o tym wszystkim myśleć. W końcu, rzeczywiście, rodzice załagodzili sytuację. Ich pobudki mogły nie być czyste, - nie chodziło o wiarę w niewinność syna, a o karierę, która z pewnością zostałaby narażona na poważny uszczerbek, gdyby sprawa z gwałtem wyszła na światło dzienne – mimo to Jonathan nie mógł zaprzeczyć, że bez ich interwencji, siedziałby teraz na policyjnym komisariacie. Tyle że koniec końców nadal był oskarżony o gwałt, a Rose nadal uważała, że ją zdradził. No i oczywiście były konsekwencje. Za niewinność.

            Młody Moore wiedział, że gdyby jego rodzice wynajęli dobrego prawnika, mieliby spore szanse na wygranie sprawy w sądzie. W końcu przecież rodzina Rose nigdy nie byłaby w stanie zafundować sobie kogoś z górnej półki i ich szanse byłby zwyczajnie przesądzone. Jeżeli dalej iść w tym kierunku, ojciec Jonathana z pewnością potrafiłby znaleźć sędziego, który za odpowiednią opłatą dokonałby wyroku uniewinniającego. Tyle że to nie wchodziło w grę. Nie, kiedy Richard i Miranda pracowali na wysokich stanowiskach i coś takiego, mogłoby zepsuć wszystko, co do tej pory osiągnęli. Limbowie oczywiście zdawali sobie sprawę z zamożności ich przeciwników, toteż kiedy nagle padła propozycja kompromisu, wszyscy usiedli i zaczęli dyskutować. Oczywiście, było tak jakby Jonathan nie siedział obok.

            Ileż to nagle zrodziło się pomysłów! Ileż wspaniałych propozycji tego, co to można zrobić! W końcu wszystko było jasne. Limbowie nie zawiadomią policji o całym zajściu, a państwo Moore sowicie im za to zapłacą. Żeby tego było mało, bo w końcu pieniądze to nie wszystko, jak stwierdził ojciec Rose, coś trzeba będzie zrobić z Jace’em. Kiedy rozmowa wpłynęła na ten tor, chłopak przysłuchiwał się już niemal przerażony. Jedno było pewne, rodzice dziewczyny nie pozwolą, by kręcił się w pobliżu jej domu, szkoły, a najlepiej i miasta.

            Wtedy właśnie padły ostre słowa jego matki, które zadecydowały o wszystkim:

- Niech się państwo o to nie martwią. Jonathan opuści miasto przed końcem wakacji.

            Zaschło mu w gardle. Niby nie trudno było się zorientować, co to znaczy, ale świadomość, że jego matka wcale nie żartowała jakoś nie polepszała tej sytuacji. Czy naprawdę bez mrugnięcia okiem podjęła taką decyzję? Czy mogła zwyczajnie wybrać za niego co będzie robił i gdzie będzie żył, tylko dlatego, by jej kariera nie została przypadkiem naruszona? To nie było rodzicielstwo. Nie tak to wszystko powinno wyglądać. Owszem, dawno już skończył szesnaście lat i na dobrą sprawę, mógłby spakować plecak i uciec w siną dalej. Tyle, że patrząc na to wszystko realnie, zapewne ktoś znalazłby go wygłodzonego na śmierć pod jakimś śmietnikiem, już po tygodniu. Uzmysłowienie sobie, że był zależny od decyzji, która właśnie padła przy stole sprawiła, że Jonathan miał ochotę się rozpłakać. Pierwszy raz od dawna chciał poczuć gorzkie łzy na policzkach. Może choć trochę pomogłoby to jego rozpędzonemu sercu, roztrzęsionej duszy i przeklętej, pustej dziurze, którą pozostała po utracie Rose.

Naprawdę jej nienawidził, a nienawiść była tak czysta i nienaruszona, że chłopak miał wrażenie, iż może jej dotknąć. Złudzenie namacalności, tak mógłby to nazwać. Rose zakpiła sobie z ich związku. Z góry założyła, że jej się uda i ciągnęła tę swoją gierkę, wmanewrowując w nią swoich rodziców. Nie miała pojęcia jak bardzo głupota Jonathana ułatwiła jej to wszystko. Gdyby nie był tak durny, gdyby nie widział się z Rogerem, gdyby nie załatwiał Mattowi dragów… byłby teraz wolnym człowiekiem, który mógłby spędzić resztę życia, tak jak sobie to zaplanował. Może nawet z Rose, kto wie? Teraz jednak takiej opcji nie było. Wiedział, że gdyby zobaczył ją ponownie, nic nie powstrzymałoby go przed urwaniem jej łba.

____________________________________

I jak wrażenia? Podobało się? Plus mam do was pytanko, w następny weekend macie ochotę na rozdział trzeci "Zapachu zauroczenia" czy może jakąś jednoczęściówkę? Jeżeli to drugie, chętnie posłucham dodatkowych pomysłów czy propozycji o specyficznym temacie, bo mimo że w głowie mam parę pomysłów to zawsze mogę napisać coś na życzenie, czemu nie.